Onze laatste vakantiedag in de VS. We hebben het lekker rustig aan gedaan. Maar eerst het noodlot tarten en de snelweg weer op hier. We rijden ongeveer 50 km naar Fort Worth. Een kleine driekwartier. Ondanks dat de navigatie aan staat, blijft het opletten. Hoe de wegen zich hier in elkaar weven is ongelooflijk. Het verkeer komt aan je aan alle kanten voorbij. De afslagen kort op elkaar en je neemt makkelijk de verkeerde. En ondanks dat de TomTom ingesteld staat op tolwegen vermijden, gaat dat ons inziens ook niet altijd goed. De tolweg en de gewone snelweg liggen naast elkaar en je neemt makkelijk de verkeerde rijbaan... De snelheid is hoog en de gaten in de weg soms diep!
We rijden dus naar Fort Worth; daar heb je de stockyards. Vroeger was Fort Worth de grootste paarden- en ezelmarkt van de wereld. Ten tijde van de Eerste Wereldoorlog is er voor 11 miljoen vee naar Europa gegaan, waar toen een groot tekort was.
Nu is het vooral een toeristentrekker. Het centrum is gezellig met winkeltjes en restaurantjes. Op vrijdag en zaterdag is er een rodeo. Voor kinderen is er het een en ander te doen en last but not least: tweemaal per dag wordt er vee door de straat gedreven.
Rond 10:00 uur komen we aan en parkeren de auto voor 11 dollar op een van de grote parkeerterreinen, vrijwel naast dit hele gebeuren. De eerste cattle drive is om 11:30 uur, maar we zijn lang niet de eersten. We lopen wat heen en weer, zitten op een bankje en bekijken het een en ander om ons heen. De straten zijn van klinkers, dat ziet er al gelijk knus uit. Langzaam maar zeker wordt het voller en gaan de mensen langs de stoeprand staan. Voor ons het moment om ook maar op te gaan staan, we willen tenslotte niet op de tweede rij te terecht komen. Maar in feite lijkt dat uiteindelijk ook niet te gaan gebeuren, voor iedereen is er wel een plekje. Dat wil zeggen, in het gebied waar wij staan.
 |
| De rodeohal |
 |
| Stier wordt klaargezet voor kinderen om op te zitten |
De straat wordt aan beide kanten afgezet, er wordt het een en ander aangekondigd en dan tijdens een countrymuziekje komt de hele handel aangesjokt. Een paar cowboys op paarden en een stuk of 15 longhorns. Alles op hun dooie gemakje, zodat het goed te zien is voor iedereen. Voor we het weten, zijn ze ook al weer voorbij en is het alweer afgelopen. Het volk verspreid zich weer... Dat was dan dat. Ik wist dat het zo zou gaan, dus het viel me niet tegen. Toch wel geinig om mee te maken.
We lopen daarna nog wat winkeltjes in en uit, maar dit zijn toch weer van die winkeltjes 'heb je er één gezien, dan heb je ze allemaal gezien'. Hoeden, laarzen, overhemden en borrelglaasjes... Dat soort spul.
We lopen nog even de rodeo in, die nu helemaal leeg is en bekijken de hal. We gaan dan ook nog even naar de locatie waar deze longhorns 'gestald' zijn. Kan het eigenlijk niet anders zeggen. Ze staan wel buiten, maar er is geen gras om lekker te grazen... Het is wel indrukwekkend om ze eens rustig te bekijken van heel dichtbij. Wat hebben ze toch enorme horens, die moeten toch heel erg zwaar zijn op hun hoofd.
 |
| De hoofdrolspelers |
Rond 14:00 uur stappen we weer de auto in voor onze laatste rit op de snelwegen hier in Dallas. Eten onderweg alvast wat, want iets voor de lunch hebben we eigenlijk niet gehad.
We halen de auto leeg en nemen alles mee naar boven. Onze bagage moet behoorlijk gereorganiseerd worden. Raar gevoel... we hadden nog best een tijdje door gekund!
Zojuist voor de vlucht voor morgen ingecheckt. Ging niet helemaal goed. Ik kon de stoelen niet reserveren. Laptop bleef hangen. Ik dacht, ik begin straks wel overnieuw. Toen ik weer ging kijken, waren ze mij al toebedeeld en kon ik dat niet veranderen. We hebben nu een plek bij het raam en een middenstoel. Voor de meesten is dat favoriet, maar ik wil 's nachts er toch wel makkelijk uit kunnen als ik naar de wc moet.. Als we nog iemand naast ons krijgen, moet ik daar overheen stappen of wachten totdat die persoon wakker is. Maar goed, we zien wel...