Dag 22: New Orleans

Vandaag gaan we een bezoek brengen aan New Orleans. Ik zag er wat tegenop, want ik had geen specifiek plan uitgewerkt. Johan is niet zo van de steden, dus zou dat wel goed gaan? En waar moet je parkeren? Ik zie behoorlijke tarieven per twee uur voorbij komen en dat nog niet eens dichtbij het centrum. En aan twee uur heb je toch zeker niet genoeg? 

Uiteindelijk boek ik via internet een parkeerplaats voor $ 23.00. Daar mogen we 12 uur voor blijven staan en eigenlijk direct tegenover French Quarter. We lopen dan ook die richting uit als we geparkeerd hebben. Ik zie een visitor center en we stappen er binnen. Hier hebben ze vast wel een plattegrond. En ja, dat klopt. Maar het blijkt een commercieel bezoekerscentrum te zijn. Ze verkopen er allerlei tours, bustours, swamp tours, plantage tours, rondvaart met de radarboot en wanneer ik aangeef dat we liever op eigen houtje rondlopen, ook private tours... Uiteindelijk lopen we dus toch met alleen het plattegrondje weer naar buiten.

We gaan op weg en bezoeken eerst Jackson Square een mooi parkje van een blok groot. Allemaal paardenkoetsen wachten hier op toeristen. We lopen om het park heen en bewonderen het werk van de vele kunstenaars dat hier uitgestald hangt en ligt. We eten onze banaan op en drinken eerst wat op een bankje in de schaduw. Gaan dan ook de Basiliek in en steken twee kaarsjes op.

Dan gaan we even naar de French Market. Een markthal met kraampjes. Veel souvenirspul en sieraden. Niet zo heel veel aan eigenlijk.

Dan uiteindelijk naar de French Quarter. Mooie pandjes in dit gebied, met vele mooie smeedijzeren balkonnetjes en hekwerken langs de gevels. Sommigen ook nog eens versierd met varens en bloemen. In de pandjes allemaal winkeltjes, veel souvenirwinkeltjes natuurlijk. Heb je er één gezien, dan heb je ze allemaal gezien. Veel met doodskoppen. We zijn er dan ook niet meer binnen geweest. Ook regelmatig waarzeggers her en der. We lopen wat straten heen en weer en komen dan bij een koffietent waar we een lekkere ijskoffie met slagroom nemen. Even heerlijk zitten en de boel bekijken.

Ondertussen beginnen op een enkele plek al live-bandjes op straat te spelen. Leuk, het brengt best sfeer. Uiteindelijk komen we in Bourbon street. Hier maken de winkeltjes meer plaats voor barretjes en restaurants. Uit sommige panden komt de muziek, al dan niet van een live band, je al van verre tegemoet. Soms zo hard dat je de mensen achter de bar niet eens kunt verstaan als je vraagt wat een pizzapunt kost. Laat maar... Gauw weer naar buiten.

Als we Bourbon Street gehad hebben, lopen we weer naar voren en komen weer bij de French Market uit. Van daaruit gaan we de dijk op en bekijken de situatie op de Mississippi. De brug waarover we gekomen zijn, de radarboot die juist aan zijn rondvaart is begonnen en andere grote schepen. Ik stel me voor hoe hier het water over de dijk is gekomen met de Katrina-orkaan in 2015. Lastig voor te stellen, dat alles hier onder water stond. Er is naar mijn idee, niets meer van te zien.

We lopen een eindje over de dijk en komen dan bij het punt waar de volgende radarboot zal vertrekken. We informeren even naar de prijs, maar vinden het best prijzig, zoals alles hier wel. We doen het niet, maar bekijken wel even vanaf een fijn plekje hoe die  uiteindelijk zal gaan vertrekken, zonder ons...

We vertrekken dan zelf ook weer. Ik zet Lafayette Cemetary #1 in de navigatie. Moet een mooie begraafplaats zijn met veel graftombes zo groot als een kleine huisjes. Maar helaas, hij blijkt gesloten. Je kunt er niet meer rondlopen en daar er muren rondom staan, kun je er ook niet veel van zien.

Dan naar Cemetary #2. Die is iets minder populair, omdat die in een 'dure' buurt staat (dus niet) en trekt daarom minder bezoekers. Maar ook daar zien we geen mogelijkheid om het kerkhof op te gaan. Hier staan hekken omheen, dus je kunt wel een idee krijgen hoe het er uit ziet.

We vinden het genoeg geweest en gaan het hotel opzoeken. Halen wel nog even een pizza bij Domino's...

Dag 21: Naar New Orleans

Vanmorgen maakte het hotel een foutje(?) door ons opnieuw de kosten voor de afgelopen nacht te rekenen. Lijkt veel mis te gaan hier. Ik had het hotel al in het voren betaald via Booking, dus dat was niet de bedoeling. Gelukkig had ik het direct in de gaten en er moest iemand bij komen om de boel weer recht te trekken. Als het goed is wordt het bedrag op de credit card teruggestort, plus ook nog de $ 50.00 borg die berekend was. Zo'n onzin, die borg... Ze kunnen dan geld achter houden, mocht je iets beschadigd hebben in het hotel. Maar een controle daarop krijg je niet en de borg wordt automatisch bij uitchecken weer teruggestort, ofwel de reservering daarvan ingetrokken. Ben dus benieuwd, of we de borg nu dubbel terug krijgen. Dat hebben we ooit wel eens eerder gehad namelijk.

Helaas stappen we deze keer met stromende regen in de auto. Het zal ook de hele dag blijven regenen en regelmatig is daarbij ook nog eens onweer. Er staat geen wandeling of echte buitenactiviteit gepland, dus veel hinder zullen we er niet van ondervinden.

We rijden 10 km naar Avery Island. Daar staat de enige Tabasco-fabriek die de wereld rijk is. Het is al sinds 1816 een familiebedrijf en wordt naar 180 landen geëxporteerd. Waarschijnlijk was het bij ons een van de eerste smaakmakers op sausgebied geweest. Wie kent niet die kleine flesjes met die hete saus? Tegenwoordig zijn ze er in verschillende soorten en sterktes. 

De ticket voor een rondgang door het museum en de fabriek in combinatie met de Jungle Gardens wordt ons voor de helft van de prijs aangeboden, daar we niets hebben aan de tuinen vandaag. Dus we betalen in totaal nu $ 15.00 voor de toegang. We kunnen daarna beginnen in het museum. Ze vertellen d.m.v. korte filmpjes, documentatie en artikelen daar alles over de geschiedenis en de rol die Tabasco heeft gespeeld in diverse reclames, films en andere tv programma's. 

Dan word je doorgeleid naar een kas met verschillende soorten pepers en de grote hal  waar vaten met peperpulp opgeslagen liggen. De pulp moet nl. 3 jaar in eiken vaten 'rijpen'.

Dan moeten we helemaal naar voren lopen naar het begin van het gebouw, waar we van bovenaf kunnen zien waar de pulp vermengd wordt met azijn en 2-3 weken daar weer moet staan. We gaan weer naar buiten en komen in hal waar de bottellijnen zijn; niet volle flesjes eruit worden gehaald, etiketten worden geplakt en de flesjes in doosjes worden gedaan. Daarna wordt er weer in een apart gedeelte uitgelegd over de bodem van het eiland die bestaat uit verschillende lagen zout. Hierop groeien de plantjes en wordt ook zout gewonnen.

Tenslotte kom je in een gedeelte met een paar grote verschillende flessen Tabasco en een grote wereldkaart met daarop aangegeven welke landen de grootste 'fans' zijn. Best interessant allemaal en heel leuk om te zien.

Toch zijn er gedeeltes waar je als buitenstaander niet kunt komen. Heb dus eigenlijk niet gezien waar de pepers tot pulp geperst worden.

Uiteindelijk gaan we nog even naar de winkel. Allerhande artikelen met de merknaam erop worden hier verkocht. Van flesjes Tabasco tot babyrompers. Je kunt het zo gek niet bedenken. Dat is niet aan ons besteed. We lopen nog wel even naar het gedeelte waar je gratis de verschillende soorten kunt proeven. Dat loopt op van mild tot zeer pittig. Ik probeer er enkele, waaronder ook de allerlaatste. Nou, ik houd best van pittig, maar dit is echt te gek. De medewerkster die dit gebeuren begeleid, geeft me een schep honing om de mond af te blussen..

Als we dit gehad hebben, proberen we de Bayou Teche National Scenic Byway te volgen die naar het oosten gaat en bijna bij New Orleans zal uitkomen. Helaas is het maandag en lang niet alles langs de route is open. Maar we hebben geluk bij Konriko Rice Mill. De oudste rijstmolen van de VS nog steeds in gebruik,  opgericht in 1914. Voor $ 4.00 per persoon kopen we een kaartje in de winkel daarvan en krijgen dan een film van 20 minuten voorgeschoteld met een rondleiding. Het gebouw van de rijstmolen is naast de winkel en samen met nog een andere toerist lopen we daar naar toe. Het gebouw ziet er nog net zo uit als vroeger en dat is te zien. Echt leuk. En datzelfde geldt ook voor de binnenkant en de aanwezige apparatuur. Het wordt nog maar eens in de week gebruikt, omdat, steeds als ze er mee werken er wel iets kapot gaat en het soms lastig repareren is. Van de uitleg van alles krijg ik niet alles mee. De gids heeft een behoorlijk Acadian accent en zegt dat zelfs Google Translate haar niet verstaat. Dus, ik laat het er maar bij en knik als ik denk dat het gepast is... Ondertussen is het leuk foto's maken van al die oude meuk, vooral voor Johan...

Het is al bijna 13:30 uur als we weer in de auto stappen en we moeten nog best een heel eind. Besluiten om eerst nog een stuk byway te doen, rijden zelfs nog een keer helemaal terug naar Sorrel voor een historische brug, waarvan we dachten dat die dichterbij zou zijn. Zetten dan koers naar het Historic District van Franklin. Ja, die ziet er wel leuk uit, maar het weer nodigt niet uit om rond te lopen. 

We merken ook dat het allemaal best tijd kost en gaan vanaf hier de snelweg op, om er bij Morgan City toch nog weer af te gaan. Een Petroleum museum op een voormalig booreiland. Dat lijkt mij wel heel erg leuk. Als we het eindelijk gevonden hebben, via een 'dure' buurt, blijkt dat de rondleidingen alleen om 10:00 en 14:00 uur zijn. We zijn een uur te laat dus.  We rijden de 'dure' buurt weer uit met nu een schoolbus voor ons die op elke straathoek kinderen gaat uitladen. Regel hier is, dat je op zo'n moment niet de bus voorbij mag rijden. Dus dat treft even niet.

Uiteindelijk rijden we de snelweg uit en komen aan bij ons hotel aan de zuidkant van New Orleans, waar we voor 3 nachten onze intrek hebben genomen.

Dag 20: In de omgeving van Lafayette

We zijn vandaag van Lafayette naar New Iberia gereden en wat dingen onderweg gedaan. We hadden terug kunnen rijden naar ons hotel in Lafayette, maar ik koos ervoor dat niet te doen. Het is een afstand van 50 km en dat zouden we dan morgen weer terug moeten rijden. Dus, onze spullen ingepakt en zojuist neergestreken in dit hotel. Heb gevraagd om een rustige kamer zoals altijd. De eerste kamer had vieze vlekken op de lakens, dus die ingeruild voor een ander. Zitten we nu naast mensen met twee hondjes en een luide televisie... Oké, als vanavond alles maar rustig is...

Gisteravond heb ik nog snel twee tickets besteld voor de bootrondvaart op Lake Martin. Het is op een afstandje van maar 25 minuten rijden. Gelijk de eerste maar van 09:30 uur. We rijden er op tijd naar toe en komen drie kwartier eerder aan. Er is niets te zien. Een half uur later komt de eigenaar met een rondvaartboot op de aanhanger. Er kunnen 16 mensen op. Ondertussen zijn ook de anderen gearriveerd en we kunnen instappen. Johan en ik als een van de eersten en we kiezen voor de twee stoeltjes direct vooraan. Lekkere stoeltjes, zitten zacht en kunnen wat draaien. Helemaal goed voor 1,5 uur rondvaren.

En wat een mooi rustig tochtje is het. Lake Martin is ongeveer 22 vierkante kilometer groot en heeft een moeras-ecosysteem. Rondom, in het water, staan allemaal cipressen. Het meer herbergt vele soorten watervogels en alligators. En die zien we beiden dan ook genoeg.

De kapitein/gids vertelt het een en ander, maar we worden niet overladen met informatie. Hij wijst ons op een alligator of bepaalde vogels her en der. Ook op vragen gaat hij in en daar we een Deense jongedame op de boot hebben die regelmatig vragen stelt, krijgen we zo toch nog interessante informatie. Het is verder een fijne tocht, waarbij we eigenlijk het hele meer tussen de cipressen rondvaren. Heel mooi. Je kunt wel blijven foto's maken, maar nu ik ze terugzie constateer ik dat ze niet weergeven wat wij eigenlijk zien. We hebben er echt van genoten.

Om 11:00 uur zijn we weer terug op het vertrekpunt en zetten we koers naar Cypres Island Preserve. Hiervan wist ik dat er een boardwalk moet zijn bij de zuidpunt van het meer, maar dat die door een orkaan voor een gedeelte vernietigd was. Ik heb geen idee of dat inmiddels gemaakt is. Dus, we rijden er maar gewoon naar toe om te kijken. Het is niet zo ver, een minuut of tien rijden. We komen bij het bezoekerscentrum dat beheerd lijkt te worden door een ouder echtpaar. Heb het idee, dat dat ook gelijk hun woonhuis is. Maar ja, we worden uit de droom geholpen; de boardwalk is nog niet gerepareerd. Je kunt er wel een stukje op lopen, maar dan stopt het. Er is ook een mogelijkheid om over een breed pad, wat eerst een weg was, langs het meer te lopen. Dus, nou ja, dat doen we dan ook. 

We kijken hier dus vanaf de wal naar de cipressen en zien ook hier een handvol alligators. Lastig om te fotograferen, want tussen het gras vallen ze niet echt op. Verder ook inderdaad weer vogels, Egrets (ofwel zilverreigers) en de Blue Heron (blauwe reiger). Jaja... ik word zo langzamerhand ook een vogelaar... haha

Na het begin- en het eindstuk van de boardwalk heen en weer gelopen te hebben, en dat stuk voormalige weg, keren we terug naar de auto. 

We gaan nu naar Longfellow-Evangeline State Historic Site bij St. Martinsville. Het belangrijkste bezienswaardigheid hier is het huis van de Franse familie Olivier, die hier een plantage runde. Ook is er een een Acadian boerenhuis uit 1820. Uitgebeeld wordt hier hoe de Aacadias, Creolen, slaven en vrije gekleurde mensen hier leefden. Hun tradities en culturele diversiteit. Leuk voor toch nog bijna 1,5 uur rondwandelen en dan hebben we niet eens het museum ofwel documentatiecentrum niet gezien. We werden nl. direct doorgeleid via de film van 10 minuten, naar dit alles. Ik dacht we gaan dan straks maar terug. Maar zijn dat uiteindelijk vergeten.

Ik kwam nog tegen dat St. Martinsville een historisch centrum zou hebben. Maar hier hetzelfde verhaal als een paar dagen geleden in Galveston. Is dit het? Nou, laat maar. We hebben beter gezien... Misschien raken we verwend?

Tijd om ons hotel op te zoeken dus, waar de muren van karton zijn blijkbaar...

Dag 19: Naar Louisiana

Vandaag hebben we Texas voor bepaalde tijd achter ons gelaten en zijn we Louisiana in gereden. Wanneer, of waar dat precies gebeurd is, weet ik niet. Toch nog eens even uitzoeken.

Zojuist ingecheckt in ons hotel in Lafayette voor de komende nacht. Grote hilariteit toen de man vroeg wanneer ik de kamer geboekt had. Ik antwoordde 9 november, hoezo? Nou, je hebt hem zo goedkoop. Je hebt maar 38 dollar betaald; nu kost die boven de 90 dollar. Blijkt dat er een festival in de stad is. Nou, dat is dan mazzel voor ons. Dan blijkt dat hij ons op een kamer beneden gezet heeft.  En ik vraag of alle oude mensen soms beneden willen slapen en hij ons als oude mensen ziet en ons daarom beneden heeft gezet. Ja, daar kwam het in principe wel op neer, ja... Da's dan weer lachen. Ik zeg, dat ik op 9 november al om een kamer op de bovenverdieping heb gevraagd. Die heeft hij niet meer, maar hij gaat ons een upgrade geven. We hoeven niets bij te betalen. Okay, fair enough! Nu hebben we dus een kamer met twee bedden in plaats van één. 

Oké, terug naar vanmorgen. Toen we wilden aanschuiven aan het ontbijt. We kijken rond en zie alleen ontbijtgranen. Ik vraag de eigenaar (van Indiase afkomst) waar dan het brood is. Ook dat heeft hij niet. Maar hij heeft wel Indiase buiscuits, would you like some? Ik antwoord dat ik niet weet of ik ze lekker vind, want ik heb ze nog nooit gehad. Hij gaat zijn eigen woonvertrekken in en komt met drie pakken biscuitjes terug. We mogen ze allemaal hebben. Ik antwoord dat ik een pakket ook wel genoeg vind. We moeten ze met koffie eten zegt hij. Even later vraagt hij of we ze lekker vinden. Ik zeg, dat ze precies hetzelfde smaken als wij ze in Nederland ook hebben. Nou, in India beschouwen ze dit als 'number one'. Oh, okay... Maar dan volgt er een heel gesprek over de Indiase mensen die hier in Amerika een hotel runnen en over zijn eigen situatie. Ons pensioen en wat we doen of deden. En daarna krijgen we nog de vraag over wat voor ons de impact is over de oorlog in Oekraïne. Hij is heel geïnteresseerd. 

Bij het inchecken gisteren troffen we zijn vrouw, die ook al zo hulpvaardig en geïnteresseerd was. Nog niet eerder meegemaakt , zoveel vriendelijkheid bij die Indiase hotelondernemers. En nu dus vandaag ook nog eentje waarmee we heerlijk hebben kunnen lachen...

Om 08:15 uur stappen we de auto in en rijden ongeveer 250 km naar het oosten. Er staat een sterkte zuiderwind, dus dat betekent dat we de hele weg last van zijwind hebben. Het eerste stuk doen we niet over de snelweg. Ten eerste omdat we het leuker vinden via de gewone weg en de 'small towns' en ten tweede hebben we ook niet zo'n last van de wind. 

We komen bij Port Arthur ook nog langs 'Nederland' en even later een hele hoge brug. Ik ben blij dat we de zuidkant van de brug hebben, want die is iets minder hoog dan de noordkant. Johan wil graag terugkeren, om die ook nog te doen. Maar ik ben al blij dat het met die zijwind op de heenweg al goed gegaan is, dus daar heb ik niet zo'n zin in...

We nemen dan een stuk snelweg, om er dan na Lake Charles er weer af te gaan. We rijden nu parallel aan de snelweg, maar wel door allerlei kleine plaatsjes. We houden dan pauze bij een Dollar-winkel aan de overkant. Zijn we deze vakantie nog niet geweest. Tegelijkertijd even de benen strekken. De spullen zijn al lang niet meer voor een dollar te verkrijgen, maar we komen met van allerlei zaken naar buiten. Altijd leuk neuzen daar.

Rond het middaguur zijn we bij Vermillionville in Lafayette. Vermillionville is een cultuurpark. Er is aandacht voor de inheemse bevolking, maar ook voor Creolen (afstammelingen van kolonisten in het algemeen en Acadians (afstammelingen van de Franse kolonisten uit Canada). De focus ligt op de periode van 1765 tot 1890. Er zijn mensen die de traditionele beroepen demonstreren. In dit park neem je een kijkje in het leven van de Acadians, die vnaaf het ende van de 18e eeuw naar Louisiana trokken. Er staan 11 gebouwen, waarvan er 7 authentiek zijn. De huisjes staan langs een bayou en zijn gevuld met antieke gebruiksvoorwerpen. 

We lopen hier zo'n twee uur rond en gaan dan nog naar een jam-sessie van zo'n 20  (ik denk plaatselijke) mensen die samen muziek maken. Aparte muziek, maar wel heel leuk. We blijven er drie kwartier bij zitten en zoeken dan, vroeger dan anders, het hotel op.