We zitten in een hotel ten zuiden van New Orleans, bij een plaatsje dat Westwego heet. Vandaag hoorde ik van een ranger van NPS waarom dit zo heet. Toen de pioneers vroeger naar het westen trokken om het land verder in te trekken zeiden ze: "West we go!". En zo kwam het hier vroeger aan z'n naam. Simpel toch?
We zitten hier eigenlijk dicht bij de Mississippi-delta en die is best gigantisch. We bezoeken dan ook maar een klein gedeelte. Gisteravond had ik al een tour geboekt met een boot. Hij vertrekt om 09:40 uur en we moeten 20 minuten eerder aanwezig zijn.
Dit is een totaal andere tour dan die we een paar dagen geleden hadden op Lake Martin. Eigenlijk moet je ze niet vergelijken, maar toen we terug kwamen deden we dat toch. Maar daarover later.
Deze boot is groter, er gaan veel meer mensen op, maar hij is toch maar voor driekwart gevuld en dat is fijn. Hoewel dat niet de bedoeling is, wordt er op bepaalde momenten veel heen en weer gelopen om foto's te maken. Op een grotere boot heb je nu eenmaal niet aan beide kanten direct zicht. De gids doet er trouwens alles aan om de boot te draaien om ook anderen het uitzicht te gunnen waar hij het over heeft.
In het begin heeft hij behoorlijk de vaart er in. We varen over een gegraven kanaal eigenlijk. Naar later blijkt, varen we hoofdzakelijk over kanalen, want in de bayou's (de natuurlijke vaarwegen) is het te krap. Je ziet trouwens niet dat het kanalen zijn. Alles is gewoon begroeid langs de kanten.
Op een gegeven moment gaat de snelheid eruit en staan we bijna stil. Alligators komen gewoon aanzwemmen. We kunnen ze makkelijk fotograferen vanaf de boot. We gaan een stukje verder en weer komen alligators aanzwemmen. Nu wordt ook duidelijk waarom, de gids gooit marshmellows in het water. De alligators weten dat gewoon. Ik heb hier mijn bedenkingen. Je gaat ze bezoeken in hun natuurlijke omgeving en dan conditioneer je ze toch met dit gedrag. De gids vertelt later, dat dit al 35 jaar zo gebeurt, 4 keer per dag. Ze hebben het onderzocht. Het is echt een traktatie. Ze worden er niet dikker van en ze gaan hierdoor ook niet minder zelf op zoek naar voedsel. Ze zijn er wel heel erg aan gewend omdat suiker toch min of meer verslavend werkt. De rondvaart duurt 1 uur en 40 minuten en gedurende de hele tour zal het nog verscheidene keren gebeuren. Ergens leuk, maar toch... Klopt ergens niet, omdat overal aangegeven wordt dat je alligators niet moet voeren, omdat ze mensen niet moeten gaan associëren met voedsel.
Op een gegeven moment legt hij de boot stil; we zijn in marshland aangekomen. Lage begroeiing in het water. Hier haalt hij plotseling een kleine alligator uit een box. Die blijkt 1,5 jaar oud. Hij vertelt, dat deze alligator gewend is aan mensen. Ook als je hem plaagt, hapt hij niet toe en dat laat hij zien. Hij vertelt hoe je hem vast moet houden en dan mag de alligator de groep rond en mag je hem vast houden als je dat wilt. Ik was als een van de laatsten aan de beurt en heb tot op het laatst getwijfeld. Ten eerste of ik het zou durven en ten tweede of ik het ethisch verantwoord vind. Maar goed hij is hier nu en heb hem dus uiteindelijk toch aangepakt. Johan ook. Gek gevoel, koud...
Heb later nog gevraagd, hoe lang hij dit met deze kan blijven doen. Totdat hij 2,5 jaar oud is dus en daarna wordt hij gewoon in het water uitgezet. Hij zal hier gewoon zelf adapteren en op zoek gaan naar voedsel. Ze pakken hun natuurlijke leefstijl gewoon op volgens hem. Hij vertelt nog dat je in Louisiana geen alligators mag houden als huisdier, maar dat hij hem beschouwd als 'collega'... Jaja....
Als we uiteindelijk van de boot afstappen zijn we het er al snel over eens. De boottocht op Martin Lake was veel mooier en fijner. Dat gezegd hebbende, was het toch wel leuk om dit meegemaakt te hebben.
We zetten nu koers naar Jean Lafitte National Park dat op ongeveer 7 km afstand ligt. Ik had al gelezen dat verschillende trails niet te bewandelen zijn. Schade opgelopen met Katrina is het verhaal en nog steeds niet gerepareerd. Maar goed, toch maar even kijken wat er mogelijk is. In het bezoekerscentrum wordt ons uitgelegd welke open zijn en krijgen ook nog even een film voorgeschoteld.
De eerste is een trail bij het bezoekerscentrum. Dit is een boardwalk. Een niet zo'n groot deel. Wij vinden boardwalks altijd leuk in zo'n gebied. Voor alligators hoef je dan niet bang te zijn. Toen we aankwamen hoorden we al geiten of schapen blaten en de hele tijd dat we lopen, blijven we ze horen. We zien ze echter niet. Ik vermoed dat het kikkers zijn en ga dat toch even checken in het visitor center als we terug komen. En inderdaad, kikkers. Jammer, dat we ze niet zien.
We pakken een andere trail. We moeten daarvoor eerst een mijl in de auto verder rijden. Vroeger stonden ze met elkaar in verbinding, maar door beschadiging (wij vinden het toch eigenlijk meer een kwestie van slecht onderhoud) is dat niet meer. Deze trail is een recht pad, met af en toe een bruggetje. Hier geen kikkers, maar allerlei andere geluiden. We kunnen ze niet thuis brengen. Halverwege de trail ligt er echter een alligator vlak langs het pad. Oh oké... Foto maken en omkeren dus. Ze zeggen wel dat alligators je niet aanvallen, maar ik ga het risico niet nemen...
We stappen weer in de auto en rijden terug. Schuin tegenover het bezoekerscentrum kun je ook nog het een en ander lopen. We kiezen er eentje uit met een boardwalk. Het is ook weer een recht pad. Hij gaat in het begin over gravel en daarna komt er een stuk boardwalk. Ineens horen we naast ons een grote plons in het water. We kunnen echter niets vinden. We lopen door en staan dan ineens aan het eind. Nou ja, niet het echte einde, maar daar waar we niet verder kunnen. Een stuk boardwalk is weg. Oh jammer; ik dacht dat het langer zou zijn. Terug maar weer. En weer die plons! Ik kijk en zie een hertje. Voor ik hem met mijn camera in het vizier krijg is hij ook al weer verdwenen, jammer...
We overwegen of we nog andere trails hier gaan doen, precies als er een ranger aan komt lopen. Ik vraag hem wat we op de andere trails te zien krijgen. Maar volgens hem is het overal "pretty much the same". Dat, gecombineerd met het feit dat het zweet overal onderuit komt en ook de muggen van zich laten weten, besluiten we het hier maar bij te laten. Het is halverwege de middag, dus helemaal prima.
Als we terugrijden naar het hotel, komen we onverwacht nog de dijkafsluiting tegen die hier het water tegen moet houden bij een volgende orkaan. We kunnen nu gewoon doorrijden, maar als het water hoog komt, is het een kwestie van stuk vangrail weghalen en de dijk helemaal afsluiten. Interessant!
