Vandaag hebben we Texas voor bepaalde tijd achter ons gelaten en zijn we Louisiana in gereden. Wanneer, of waar dat precies gebeurd is, weet ik niet. Toch nog eens even uitzoeken.
Zojuist ingecheckt in ons hotel in Lafayette voor de komende nacht. Grote hilariteit toen de man vroeg wanneer ik de kamer geboekt had. Ik antwoordde 9 november, hoezo? Nou, je hebt hem zo goedkoop. Je hebt maar 38 dollar betaald; nu kost die boven de 90 dollar. Blijkt dat er een festival in de stad is. Nou, dat is dan mazzel voor ons. Dan blijkt dat hij ons op een kamer beneden gezet heeft. En ik vraag of alle oude mensen soms beneden willen slapen en hij ons als oude mensen ziet en ons daarom beneden heeft gezet. Ja, daar kwam het in principe wel op neer, ja... Da's dan weer lachen. Ik zeg, dat ik op 9 november al om een kamer op de bovenverdieping heb gevraagd. Die heeft hij niet meer, maar hij gaat ons een upgrade geven. We hoeven niets bij te betalen. Okay, fair enough! Nu hebben we dus een kamer met twee bedden in plaats van één.
Oké, terug naar vanmorgen. Toen we wilden aanschuiven aan het ontbijt. We kijken rond en zie alleen ontbijtgranen. Ik vraag de eigenaar (van Indiase afkomst) waar dan het brood is. Ook dat heeft hij niet. Maar hij heeft wel Indiase buiscuits, would you like some? Ik antwoord dat ik niet weet of ik ze lekker vind, want ik heb ze nog nooit gehad. Hij gaat zijn eigen woonvertrekken in en komt met drie pakken biscuitjes terug. We mogen ze allemaal hebben. Ik antwoord dat ik een pakket ook wel genoeg vind. We moeten ze met koffie eten zegt hij. Even later vraagt hij of we ze lekker vinden. Ik zeg, dat ze precies hetzelfde smaken als wij ze in Nederland ook hebben. Nou, in India beschouwen ze dit als 'number one'. Oh, okay... Maar dan volgt er een heel gesprek over de Indiase mensen die hier in Amerika een hotel runnen en over zijn eigen situatie. Ons pensioen en wat we doen of deden. En daarna krijgen we nog de vraag over wat voor ons de impact is over de oorlog in Oekraïne. Hij is heel geïnteresseerd.
Bij het inchecken gisteren troffen we zijn vrouw, die ook al zo hulpvaardig en geïnteresseerd was. Nog niet eerder meegemaakt , zoveel vriendelijkheid bij die Indiase hotelondernemers. En nu dus vandaag ook nog eentje waarmee we heerlijk hebben kunnen lachen...
Om 08:15 uur stappen we de auto in en rijden ongeveer 250 km naar het oosten. Er staat een sterkte zuiderwind, dus dat betekent dat we de hele weg last van zijwind hebben. Het eerste stuk doen we niet over de snelweg. Ten eerste omdat we het leuker vinden via de gewone weg en de 'small towns' en ten tweede hebben we ook niet zo'n last van de wind.
We komen bij Port Arthur ook nog langs 'Nederland' en even later een hele hoge brug. Ik ben blij dat we de zuidkant van de brug hebben, want die is iets minder hoog dan de noordkant. Johan wil graag terugkeren, om die ook nog te doen. Maar ik ben al blij dat het met die zijwind op de heenweg al goed gegaan is, dus daar heb ik niet zo'n zin in...
We nemen dan een stuk snelweg, om er dan na Lake Charles er weer af te gaan. We rijden nu parallel aan de snelweg, maar wel door allerlei kleine plaatsjes. We houden dan pauze bij een Dollar-winkel aan de overkant. Zijn we deze vakantie nog niet geweest. Tegelijkertijd even de benen strekken. De spullen zijn al lang niet meer voor een dollar te verkrijgen, maar we komen met van allerlei zaken naar buiten. Altijd leuk neuzen daar.
Rond het middaguur zijn we bij Vermillionville in Lafayette. Vermillionville is een cultuurpark. Er is aandacht voor de inheemse bevolking, maar ook voor Creolen (afstammelingen van kolonisten in het algemeen en Acadians (afstammelingen van de Franse kolonisten uit Canada). De focus ligt op de periode van 1765 tot 1890. Er zijn mensen die de traditionele beroepen demonstreren. In dit park neem je een kijkje in het leven van de Acadians, die vnaaf het ende van de 18e eeuw naar Louisiana trokken. Er staan 11 gebouwen, waarvan er 7 authentiek zijn. De huisjes staan langs een bayou en zijn gevuld met antieke gebruiksvoorwerpen.
We lopen hier zo'n twee uur rond en gaan dan nog naar een jam-sessie van zo'n 20 (ik denk plaatselijke) mensen die samen muziek maken. Aparte muziek, maar wel heel leuk. We blijven er drie kwartier bij zitten en zoeken dan, vroeger dan anders, het hotel op.
