Nou, dat was een volle dag vandaag en dat terwijl we ons niet echt helemaal fit voelen. We zitten nu zo'n 50 km onder San Antonio en hebben zojuist ingecheckt bij een ouderwets motel. Op zich niet verkeerd, maar je kunt het toch wel direct aan alles merken. In ieder geval is de badkamer heel netjes en schoon en ook het bed ligt niet verkeerd.
Nu eerst maar eens terug naar vanmorgen. We rijden eerst naar het centrum van San Antonio. Het is nog te vroeg voor de El Mercado Market; die gaat pas om 10:00 open. We rijden daarom eerst een rondje door het King William District. Een gebied met allemaal historische grote huizen. Zien er goed uit! Maar ja, dat is met 10 minuten klaar. We zijn van plan om ook de Mission route te doen. We hadden natuurlijk de Alamo al gezien eergisteren. Maar er zijn er nog meer. Vanuit het centrum zijn er nog vier die je kunt bezoeken en ze gaan in een rechte lijn naar het zuiden. We besloten daarom de eerste alvast te nemen, die ligt het dichtst bij de stad; Mission Concepción. Een van de oudste ongerestaureerde kerkgebouwen in de VS.
Deze en al de andere missies werden opgezet door katholieke Spaanse Franciscanen, met als doel de plaatselijke indianen beschaving bij te brengen; landbouw, vee houden, de Spaanse taal spreken, textiel, timmeren, smeden en zo meer. Bovendien werd hen het Katholieke geloof bijgebracht.
Het loopt tegen 10:00 uur en we gaan nu eerst naar de El Mercado Market. Een verzameling van Mexicaanse winkeltjes en eetgelegenheden over wel 3 blokken. We hebben geen idee waar te parkeren. Als we in de buurt komen, staat er een man met een vlag te zwaaien naar een parkeerterrein. We gaan er maar heen en tikken $ 20.00 af! Maar ja, wat moet je anders? Geen zin om verder te kijken. We staan wel pal tegenover de ingang...
We lopen het gebouw binnen en zien een bonte uitstalling van allerhande Mexicaanse producten, kleding, hoeden, aardewerk en dat soort dingen. Heb je een winkel gezien, dan heb je ze allemaal gezien. Nou ja, bijna dan. Er is ook een buitengedeelte en daar is muziek en veel eettentjes. Maar ja, het is net 10:00 uur geweest. Dus honger hebben we niet. In de hal was het nog rustig met mensen, hier is het wat drukker. Dan is er nog weer een andere hal met winkeltjes, soortgelijk aan de eerste, maar wat meer op elkaar. Kortom, leuk om gezien te hebben, maar een uurtje is voor ons genoeg.
We keren terug naar de auto en rijden naar de volgende mission. Dat is dan San José. Dit is de meest complete en gerestaureerde mission. Je krijgt hier een goed beeld van het dagelijkse leven en hoe de mensen daar woonden. Zelf vind ik hem het meest interessant, vanwege de goede informatie die gegeven wordt.
We zetten dan koers naar de Espada dam, die ook tot het nationaal park behoort. We parkeren de auto en zien een beroerd klein dammetje. Nauwelijks een foto waard. Dan draaien we ons om, om naar de auto terug te keren en zien ineens een grote...
Hierna volgt Mission San Juan. Het bijzondere aan deze is, dat de kerk die ooit gebouwd zou worden, nooit helemaal afgebouwd is. Daarom werd uiteindelijk van de graanschuur een kerk gebouwd. Een mooi intiem kerkje...
 |
| De kerk dat eerst een graanschuur was |
 |
| De niet-afgebouwde kerk |
Dan als laatste Mission Espada. Een klein kerkje ook. Hier is veel gedaan met het aanplanten van bloemen. Dat zal vroeger niet zo geweest zijn, denk ik.
We hebben ze allemaal gehad en rijden naar Pleasanton, waar ons hotel staat. Voor wie de opzoeken, bezoeken we eerst nog het Longhorn Museum in deze zelfde plaats. Een museum over, hoe kan het ook anders, de pionierstijd. Het wordt beheerd door de gemeente, maar alle artifacten zijn gedoneerd door mensen uit de omgeving. Erg leuk om te bekijken. Mooi en overzichtelijk. Buiten staat er nog een treindepot mét caboose en die kun je beide van binnen bekijken. Heel erg leuk.
Verder zien we nog een hal met een verzameling windmolens. Ook heel apart.
Dan is het toch echt wel tijd om het hotel op te zoeken. Het heeft even wat voeten in de aarde voordat we ingecheckt zijn. Alles gebeurt aan het loket, wat aan een druk bereden weg is. Bovendien sta ik naast een loeiende ijsmachine. Ik kan de vrouw binnen nauwelijks verstaan.
Eenmaal op de kamer probeer ik wifi op te starten, maar heb nauwelijks bereik. Dus weer terug naar dat loket. Krijg ik haar man, die zo'n verschrikkelijk Indiaas accent heeft, dat ik hem sowieso al niet versta. Hij haalt zijn dochter erbij en van haar krijg ik het internet van het hoteleigenaar zelf.