Moe maar voldaan, zijn we rond 16:15 uur op onze hotelkamer teruggekomen. De temperatuurmeter heeft vandaag 35°C aangetikt. Dat zijn we natuurlijk helemaal niet gewend. Dat, in combinatie met veel wandelen en een slechte nacht met maar twee uurtjes slaap, maakte dat ik helemaal kapot was..
.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Zoals gezegd, slecht geslapen. De airco's van de buren die stonden te loeien (zelf had ik hem niet aan). De muren van karton, waardoor je de buren ook nog eens zelf hoort. De brommende koelkast op je kamer. Het zijn dingen waar we vaak mee te maken krijgen en voor lief nemen. Maar het maakt wel dat slapen niet altijd makkelijk is. Ook een bed wil nog wel eens roet in het eten gooien. Springveren bijvoorbeeld, waardoor je elke beweging van de ander voelt. Nu hadden we iets nieuws. Harde matrassen. Zo hard, dat het bijna niet te doen is. Volgens mij lig je in een doodskist nog zachter... hahah... Oké, twee uurtjes slaap dus. Hopelijk gaat het komende nacht beter.
We staan al vroeg op, want om 06:00 uur ben ik er helemaal klaar mee. Lekker op onze gemak wat rommelen, douchen en ontbijt klaarmaken uit onze eigen voorraad.
Om 08:15 uur zitten we in de auto, op weg naar het Nationale Park Big Bend dit keer. We rijden naar Maverick Junction en nemen de Old Maverick Road. Dat is een dirt road, maar goed te doen. Ik had gelezen dat je die het beste 's ochtends kunt doen, vanwege het licht. We doen het rustig aan, moet ook wel, want over een wasbord rijden is niet echt prettig. De weg is 14 mijl lang en ongeveer halverwege heb je Luna's Jacal. Een man is hier op 104 jarige leeftijd gestorven, nadat hij hier zijn gezin heeft groot gebracht. Hij had zijn lage hut (want meer is het eigenlijk niet) eigenhandig gebouwd en die is nog in 'goede' staat te bewonderen.
Een eindje verder is een oud dorpje Terlingua Abajo. We nemen de afslag en rijden kms ver een andere dirt road op. Totdat... de dirt toch echt verandert in grote keien en diepe geulen. Johan wil het risico niet nemen. We kiezen ervoor om de auto te laten staan en verder te voet te gaan. Zo ver kan het toch niet meer zijn? We hebben eigenlijk geen idee. Aan de hand van de gelopen tijd denken we dat we zo'n 1,5 km gelopen hebben. We komen op een camping, waar niemand staat. Maar verder zien we niets. Wat raar! Als we omdraaien om terug te lopen, ziet Johan een informatiebord. En ja, hoor... dat is het! Maar vervolgens zien we nog geen dorp. We lopen een heuveltje op en zien nog steeds niets. Informatie zoeken op internet gaat niet; we hebben geen bereik. We zijn er klaar mee en lopen de 1,5 km terug naar de auto. Waarschijnlijk hadden we verder moeten lopen?
Nou ja, leuk geprobeerd. In ieder geval een wandeling gehad!
We rijden de Old Maverick Road verder af en komen bij Santa Elena Junction. Hier valt inderdaad meer te beleven. De parkeerplaats is vol en auto's staan al langs de weg geparkeerd. Johan doet toch even voor de zekerheid een rondje en laten we nou geluk hebben! We parkeren de auto precies naast het begin van de canyon trail! Nou ja, dik verdiend, vinden wij... We zagen deze canyon al de hele tijd vanuit de verte, maar nu gaan we hem dus een stuk inlopen. Je moet eerst de Terlingua Creek oversteken. Die staat nu droog, dus geen probleem. Met zigzag trappen gaan we dan de hoogte in en daarna is de route vrij vlak. Het is al aardig warm geworden, maar lopen in de schaduw is er niet bij. De uitzichten zijn mooi. De wanden van de canyon rijzen zo'n 300 meter omhoog. Na ongeveer 1,5 km kun je niet verder. Er is een strandje en mensen kunnen daar pootjebaden. Er heerst een leuke sfeer. Er worden foto's van elkaar gemaakt en een enkeling maakt de oversteek door minder dan kniehoog water naar Mexico! Johan en ik staan wel in het water, maar we lopen niet naar Mexico. Het water is veel te koud. Ik had aan het begin van de trail een andere mogelijkheid gezien en hield me voor, dat we dat zouden gaan proberen.
We komen hier in gesprek met een ander Nederlands stel en wisselen allerlei ervaringen uit. Tenslotte willen ze oversteken maken en vragen ons een foto te maken. Nou, geen probleem toch? We zullen hen later op deze dag nog een paar keer tegenkomen.
We lopen dezelfde route weer terug en gaan dan nog even naar het punt, waar je de rivier bij heel laag water en stapstenen over kunt steken. Zo!! Toch nog een Mexico geweest!
Wat een mooie ervaring was deze wandeling... Heel erg van genoten.
 |
| Santa Elena Canyon |
 |
| Op de grens tussen VS en Mexico |
 |
| Johan in Mexico |
 |
| Gera in Mexico |
 |
| De smalle grensovergang in de verte |
We rijden vervolgens via de Ross Maxwell Scenic Drive terug om het rondje compleet te maken. Deze gaat over asfalt, dus het rijdt een stuk sneller. Er valt ook meer te zien. Veel wandelingen zijn er te maken. We rijden de meesten voorbij; 7,8 kilometer is met dit weer niet te doen. Veel te warm. We doen er wel eentje van in totaal 1,5 km heen en terug; de Burro Mesa Pouroff. Maar vooral ik, heb behoorlijk afgezien. Wat een hitte en dan ook nog eens lopen over zeer losse gravel. Het schiet niet op. Geen wandelingen meer!
We komen nog bij een uitzichtpunt en de Sam Nail ranch. Toch nog een klein wandelingetje daar, maar gelukkig wat lichte schaduw. En toen was het klaar! Tijd om terug te gaan naar het hotel. Morgen weer een dag!
 |
| Mule Ears |
 |
| Burro Mesa Pouroff Trail |
 |
| Burro Mesa Pouroff |
 |
| Sam Nail Ranch |
