Dag 29: Terugreis

Inmiddels zijn we al weer een paar uurtjes thuis en schrijf ik nu mijn laatste verslag. Het liefst wil ik naar bed, maar we houden het nog een paar uurtjes langer vol; dan zitten we gelijk weer goed in het ritme. De terugreis is eigenlijk soepel verlopen. 

Gistermorgen waren we al om 05:00 uur wakker. We kunnen rustig aan doen, want de vlucht vertrekt pas om 15:45 uur. We hebben niet gevraagd om een late uitcheck, dus we gaan tegen 11:00 uur uitchecken. We zitten niet ver van het vliegveld. Tanken de auto af en zijn een half uur later bij het inleverpunt van de auto. Net als bij het ophalen is de klantvriendelijkheid bij Alamo weer helemaal geweldig. Er wordt gevraagd hoe de auto ons beviel, of er nog opmerkingen over zijn en er wordt verteld dat we onze tijd kunnen nemen om de auto uit te pakken, niets vergeten en rustig de route uitgelegd naar de shuttlebus. Bij Hertz vind ik dat toch een stuk gejaagder, je wordt eigenlijk haast de auto uit gedreven. 

Johan maakt een foto van de kilometerstand (in dit geval mijlstand) en wat foto's rondom. We lopen naar de shuttle, stappen in en hij rijdt direct weg. Op het vliegveld zijn we toch nog wel wat te vroeg en we zitten een uur op stoeltjes te wachten voor we de bagage kunnen afgeven. 

Het lastigste vind ik altijd de douane, schoenen uittrekken, de laptop uit de tas, door de scan en zelf ook door de scan, dan alles weer inpakken. Altijd hectisch... We zoeken een leuk plekje uit in de nabijheid van de gate waar we gaan boarden. Heerlijk kijken naar het langslopende volk met een lekkere milkshake erbij. Alsof je op een terras zit! En wat kunnen mensen die met het vliegtuig meegaan er toch divers bijlopen...!

Zoals ik gisteren al zei, heb ik een plek bij het raam. Niet dat ik daar wat aan heb. Het is precies midden boven de vleugel en ik zie alsnog niets. We hebben naast ons een jonge Duitse zakenman die volgens mij autistisch is, niet één keer hebben we oogcontact gehad. Hij kijkt strak voor zich uit of zit te chatten op zijn telefoon. Johan heeft nog wat kunnen slapen; ik natuurlijk niet. Film gekeken van Barbie en nog een waarvan ik de naam niet meer weet. 

We hebben een overstap in Parijs en zijn daar iets na 08:00 uur. We gaan door de paspoortcontrole, toch nog een busritje naar terminal 2G en moeten dan nog 3 uur wachten op de volgende vlucht. Fijne lounge, waar je zelfs op de banken languit kunt liggen. We boarden om 11:00 uur en vertrekken dan een half uur later. Een klein vliegtuigje, lekker twee rijen van twee plaatsen naast elkaar, maar wéér boven de vleugel. Ruim een uur in de lucht en dan landen we op Düsseldorf. 

De bagage komt al snel van de band en ik bel de parkeerplaats waar we onze auto hebben afgegeven. Er is wat verwarring over de plek waar we hadden moeten staan, maar het busje blijft geduldig wachten. Prima service. We zijn heel blij met deze mogelijkheid van auto afgeven op 1 km afstand van de luchthaven.

De rit naar huis is wat lang. Ik zie dat de navigatie ons via Nijmegen wil brengen. Daar gaan we niet op in en gaan dan toch richting Oberhausen. Hadden we dat maar niet gedaan... Wegwerkzaamheden, files, omleiding en wat al niet meer. We doen er bijna twee uur over... 

We hebben deze vakantie ruim 6000 km gereden waarbij we heel veel gedaan en gezien hebben. Het is maar goed dat ik alles heb opgeschreven...

 

Dag 28: Forth Worth Stockyards

Onze laatste vakantiedag in de VS. We hebben het lekker rustig aan gedaan. Maar eerst het noodlot tarten en de snelweg weer op hier. We rijden ongeveer 50 km naar Fort Worth. Een kleine driekwartier. Ondanks dat de navigatie aan staat, blijft het opletten. Hoe de wegen zich hier in elkaar weven is ongelooflijk. Het verkeer komt aan je aan alle kanten voorbij. De afslagen kort op elkaar en je neemt makkelijk de verkeerde. En ondanks dat de TomTom ingesteld staat op tolwegen vermijden, gaat dat ons inziens ook niet altijd goed. De tolweg en de gewone snelweg liggen naast elkaar en je neemt makkelijk de verkeerde rijbaan... De snelheid is hoog en de gaten in de weg soms diep! 

We rijden dus naar Fort Worth; daar heb je de stockyards. Vroeger was Fort Worth de grootste paarden- en ezelmarkt van de wereld. Ten tijde van de Eerste Wereldoorlog is er voor 11 miljoen vee naar Europa gegaan, waar toen een groot tekort was.

Nu is het vooral een toeristentrekker. Het centrum is gezellig met winkeltjes en restaurantjes.  Op vrijdag en zaterdag is er een rodeo. Voor kinderen is er het een en ander te doen en last but not least: tweemaal per dag wordt er vee door de straat gedreven. 

Rond 10:00 uur komen we aan en parkeren de auto voor 11 dollar op een van de grote parkeerterreinen, vrijwel naast dit hele gebeuren. De eerste cattle drive is om 11:30 uur, maar we zijn lang niet de eersten. We lopen wat heen en weer, zitten op een bankje en bekijken het een en ander om ons heen. De straten zijn van klinkers, dat ziet er al gelijk knus uit. Langzaam maar zeker wordt het voller en gaan de mensen langs de stoeprand staan. Voor ons het moment om ook maar op te gaan staan, we willen tenslotte niet op de tweede rij te terecht komen. Maar in feite lijkt dat uiteindelijk ook niet te gaan gebeuren, voor iedereen is er wel een plekje. Dat wil zeggen, in het gebied waar wij staan.

De rodeohal

Stier wordt klaargezet voor kinderen om op te zitten

De straat wordt aan beide kanten afgezet, er wordt het een en ander aangekondigd en dan tijdens een countrymuziekje komt de hele handel aangesjokt. Een paar cowboys op paarden en een stuk of 15 longhorns. Alles op hun dooie gemakje, zodat het goed te zien is voor iedereen. Voor we het weten, zijn ze ook al weer voorbij en is het alweer afgelopen. Het volk verspreid zich weer... Dat was dan dat. Ik wist dat het zo zou gaan, dus het viel me niet tegen. Toch wel geinig om mee te maken. 

We lopen daarna nog wat winkeltjes in en uit, maar dit zijn toch weer van die winkeltjes 'heb je er één gezien, dan heb je ze allemaal gezien'. Hoeden, laarzen, overhemden en borrelglaasjes... Dat soort spul.

We lopen nog even de rodeo in, die nu helemaal leeg is en bekijken de hal. We gaan dan ook nog even naar de locatie waar deze longhorns 'gestald' zijn. Kan het eigenlijk niet anders zeggen. Ze staan wel buiten, maar er is geen gras om lekker te grazen... Het is wel indrukwekkend om ze eens rustig te bekijken van heel dichtbij. Wat hebben ze toch enorme horens, die moeten toch heel erg zwaar zijn op hun hoofd.

De hoofdrolspelers

Rond 14:00 uur stappen we weer de auto in voor onze laatste rit op de snelwegen hier in Dallas. Eten onderweg alvast wat, want iets voor de lunch hebben we eigenlijk niet gehad. 

We halen de auto leeg en nemen alles mee naar boven. Onze bagage moet behoorlijk gereorganiseerd worden. Raar gevoel... we hadden nog best een tijdje door gekund!

Zojuist voor de vlucht voor morgen ingecheckt. Ging niet helemaal goed. Ik kon de stoelen niet reserveren. Laptop bleef hangen. Ik dacht, ik begin straks wel overnieuw. Toen ik weer ging kijken, waren ze mij al toebedeeld en kon ik dat niet veranderen. We hebben nu een plek bij het raam en een middenstoel. Voor de meesten is dat favoriet, maar ik wil 's nachts er toch wel makkelijk uit kunnen als ik naar de wc moet.. Als we nog iemand naast ons krijgen, moet ik daar overheen stappen of wachten totdat die persoon wakker is. Maar goed, we zien wel...

Dag 27: Dallas

Een leuke en volle dag hebben we achter de rug. Johan is meestal niet zo van de steden, maar zelfs hij is behoorlijk voldaan. Ook hebben we allebei een hele goede nacht slaap gehad. Dat ontbreekt er nog wel eens aan. De bedden in dit hotel zijn heerlijk. Het hele hotel is mooi, schoon en netjes. Er was trouwens weer een bericht van Booking in de mailbox. We mogen de meerkosten die we evt. gemaakt hebben voor een ander onderkomen declareren! Het gaat om een paar tientjes; had ik nu maar de Hyatt geboekt... hahah!! 

Na het ontbijt rijden we 19 km naar het centrum van Dallas. Op het programma staat een bezoek aan het 6th Floor museum aan het Daeley Plaza. Dit is het museum dat gaat over de moord op president John F. Kennedy. Vanaf een hoekraam op de 6e verdieping (eigenlijk de 5e, maar de Amerikanen rekenen de begane grond als 1e verdieping) werd de president die gereden werd in een colonne, doodgeschoten door Lee Harvey Oswald op 22 november 1963. Dit was tijdens een tweedaags bezoek aan Texas waarbij hij verschillende steden aandeed. Er zijn kruisen op de weg geschilderd, op de exacte plek waar Kennedy door de kogels geraakt is. We nemen eerst daar een kijkje.

Het eerste kruis

Het tweede kruis

Het tweede kruis vooraan, het eerste een eindje voor de witte auto. Het museum op de achtergrond met het beruchte raam, rechts naast de 5 ronde ramen.

De kaartjes voor het museum had ik gisteren al gekocht. Ze zeggen dat je dan de rij kunt vermijden. Maar eigenlijk staat er geen rij bij het kaartjesloket, wel bij de mensen die al tickets hebben... We hebben entreetijd om 10:00 uur, maar zijn uiteindelijk bijna een half uur later binnen. We worden direct met de lift naar de 6e etage gedirigeerd en volgen een bepaalde route. Het museum bestaat vooral uit veel informatie lezen en foto's bekijken. In het begin is het erg druk en moet je op elkaar wachten om de informatie te kunnen lezen. Maar op een gegeven moment hebben de mensen zich wat verspreid en gaat het een stuk beter. Het gaat eerst over de president zelf, zijn familie en dergelijke. Langzaam wordt naar het onderwerp van de moord geschoven. Op een gegeven moment komen we in de hoek, vanwaar Oswald geschoten heeft. Hier staan de dozen (met schoolboeken) nog opgesteld zoals ze toen stonden en heb je een indruk hoe hij daar verdekt opgesteld, gezeten moet hebben. Van daaruit kun je ook zelf zien hoe het zicht op de weg voor hem is geweest. Ik vond dat heel indrukwekkend. Aan de hand van (interactieve) filmpjes wordt het e.e.a. in beeld gebracht. Er is ook een maquette te zien, aan de hand waarvan ze later het onderzoek hebben verricht. Oswald is zelf twee dagen later doodgeschoten door ene Jack Ruby toen hij werd overgebracht van het politiebureau naar de gevangenis. 

Tot op de dag vandaag bestaat er nog steeds twijfel of Oswald werkelijk de schutter is. Er bestaan allerlei theorieën, dat het iemand anders geweest kan zijn, of dat hij zelfs onderdeel uitmaakte van een complot. Ook daar wordt ruim aandacht aan besteed. 

Uiteindelijk komen we naast de trap naar de 7e verdieping het geweer tegen wat Oswald gebruikt moet hebben en daar heeft achtergelaten. Net als de plek waar hij heeft gezeten, is dit achter glas. We kunnen de trap op en zien boven nog informatie over de bezoeken die hij eerder al in de andere steden afgelegd.

Twee uur nadat we het museum binnengingen, gaan we weer naar buiten. Ik vond het zeer interessant en indrukwekkend en ga zeker het boek dat ik hierover thuis heb (en van mijn vader is geweest) daar verder over uit lezen.

De drukte in het begin

Deze auto hebben we in het echt gezien in het Henry Ford Museum te Dearborn MI

De opstelling van de dozen

De plek waar Oswald zat (tussen de dozen en het raam)

Zicht op Daeley Plaza vanuit de schuttersplek

Het moment dat Oswald zelf beschoten wordt

Onderzoeksmaquette

De plek waar het geweer achter gelaten was

We keren naar de auto, die we tegenover de ingang hadden geparkeerd, terug en eten en drinken eerst wat. We laten dan de auto staan (parkeertarief $ 12.00 tot middernacht) en lopen dan een kwartiertje naar het Geodeck van de Reunion Tower. Die is 171 m. hoog en daar koop ik onder het lopen kaartjes voor. Van Booking.com (of van dit hotel, dat weet ik niet) had ik een voucher gekregen van een tientje om te besteden aan een bezienswaardigheid in Dallas. Je moest voor de toren een tijd reserveren en omdat ik niet wist hoe lang het bezoek aan het museum zou duren, besloot ik dat ik het ter plekke wel zou kopen. We kunnen pas om 14:00 terecht, maar zijn er al een half uur eerder. Gewoon aangesloten in de rij en niemand die er wat van zegt... Na het verplicht foto maken, gaan we met de lift naar boven en kunnen dan een rondje om de buitenring van de toren lopen. Vol zicht op de wolkenkrabbers van Dallas. Bekende wolkenkrabbers ook; je ziet ze in de leader van de soapserie Dallas. Als ik die gebouwen zie, komt spontaan de muziek van die leader in mijn hoofd op... haha...!

Johan is vooral onder de indruk van het snelwegenverkeersknooppunt direct onder ons. Hoe kunnen ze het toch zo maken? Leuk om er een tijdje naar te kijken.

Reunion Tower

Eenmaal beneden, besluiten we om de richting van de wolkenkrabbers op te lopen. We komen het AT&T Discovery District. Geen idee wat het precies is, maar er is een soort van markt, mensen zitten hier op kunstgras, muziekje. Het ziet er gezellig uit. We gaan hier bij een foodplaza naar binnen. Het is halverwege de middag, nog niet echt etenstijd, maar we besluiten toch maar wat te nemen. Bij ons hotel zit verder toch niet veel in de buurt. Allebei een hamburger en samen een salade. Johan heeft geluk en ziet zelfs de start van de Formule 1 op een televisiescherm. 

Ik had gelezen over een groot oog dat in een parkje ligt. Het hoe of wat moet je me niet vragen. Het ligt daar dan gewoon. Niemand kan er ook echt bij. 

Dan lopen we naar Pioneer Plaza. Een heel blok met een kudde bronzen longhorns die door twee veedrijvers door het water gedreven wordt naar elders... De sliert longhorns is zo lang, dat je hem niet in z'n totaliteit op de foto kunt krijgen. Maar het is wel mooi om te zien.

We lopen terug richting auto, halen daarbij nog een milkshake bij de Mac en zijn om 17:00 uur weer terug bij het hotel. Saillant detail: de navigatie brengt ons over de twee kruisen naar de snelweg...

Dag 26: Dallas, Southfork

Vannacht werd ik wakker en ik kon niet meer slapen. Keek even op de telefoon en zag een berichtje via Booking.com. Het kwam van de verhuurder van ons appartement waar we vandaag voor de laatste 3 dagen ons intrek zouden nemen. Hij mocht het appartement niet meer van de eigenaar via Booking.com verhuren; alleen via Airbnb. Dus hij vroeg ons het appartement te annuleren. Ik schrok er wel van. Had het met veel zorg uitgezocht, bovendien was er al betaald en de annuleringstermijn verstreken. Hoe pak ik dat aan? Heb direct Booking.com een bericht gestuurd met die vraag... Binnen een half uur had ik bericht van hen terug. Ze hadden het geannuleerd en het geld teruggeboekt. Ze deden ook nog een voorstel voor een ander appartement in New Jersey! Jaja... dat is dus een paar duizend kilometer hier vandaan...! Daar kunnen we dus niets mee. Heb dan ook de rest van de nacht naar andere opties gekeken en niet meer geslapen. Maar kon niet iets vinden naar mijn zin. Tegen de ochtend toch nog een uurtje geslapen, denk ik. Ik zou later wel verder zien.

Na het ontbijt trekken we eerst maar de hoteldeur achter ons dicht, of nou ja, die ging automatisch. Het was een sjiek gebouw. Stappen in de auto en rijden 300 km naar het westen, terug naar Dallas, waar we begonnen zijn. We nemen alleen maar snelweg en rijden al snel Texas weer in. De wegen zijn ineens een stuk beter. Voor het overgrote deel zelfs mooi. Vangrail ontbreekt, maar daarvoor in de plaats brede bermen die bezaaid zijn met gele bloemetjes.

Om precies 12:00 uur rijden we het terrein van de Southfork Ranch op, althans het bezoekerscentrum daarvan. De ouderen onder ons zullen die naam wel kennen. Southfork is de ranch waar opnames zijn gemaakt voor de televisie soapserie in de jaren tussen 1978 en 1991. Wie herinnert zich niet JR, Sue Ellen, Bobby en Pamela en al die anderen?

Bij het samenstellen van onze reis kwam ik er achter dat de ranch gewoon bezocht kan worden. Dus dat leek me heel leuk om te doen. Er is elk uur een rondleiding. We zouden al direct met de tour van 12:15 mee kunnen, maar we willen liever een uurtje wachten en nemen de volgende. Lange rit achter de rug, behoorlijk drukke snelwegen in Dallas gehad. Eerst even bijkomen; wat eten, sanitaire stop en wat rondlopen. Dat niet alleen... Ik besteed mijn tijd ook om toch een onderkomen voor de komende drie nachten te vinden als we niet dakloos in de auto willen slapen. Bij Airbnb is alles best duur en ik was ook al wat hotels tegengekomen voor een redelijke prijs. Dan dat maar. Uiteindelijk gekozen voor iets dat redelijk centraal ligt voor het programma van vandaag en de volgende twee dagen. Geen tijd om echt uit te pluizen, maar gewoon ook maar geboekt.

En dan is het tijd voor de rondleiding. We lopen eerst een soort museum in. Veel memoralia, beelden en informatie uit de serie. Echt leuk. Vooral de hele grote stamboom. Wat waren er toch veel personages!

Daarna worden we naar de ranch gebracht, op aanhangers getrokken door een tractor. De gele zonneschermen zijn op een afstand al te herkennen! We worden opgevangen door de tourguide die ons het een en ander vertelt over hoe de ranch in beeld kwam als locatie, welke delen er voor werden gebruikt, hoe trucages werden gebruikt om bijvoorbeeld het zwembad of andere locaties groter te laten lijken en wat we precies te zien krijgen nu. Dan naar boven voor het balkon en wat andere kamers. In de meeste kamers zijn nooit echt voor de serie opnames gemaakt.  Dan leidt ze ons rond. De eetkamer, de woonkamer, de keuken, De groep is met een man of 12 niet al te groot en we lopen elkaar gelukkig niet echt in de weg. Alleen de woonkamer, de keuken (maar wel andere kleurtjes en behang), de slaapkamer en de badkamer waar JR doodgeschoten werd, zijn de binnenruimtes waar wel opnames zijn gemaakt. De rest werd gedaan in Californië. Het huis werd nl. nog gewoon bewoond door een familie. Verder zijn er ook opnames op het balkon en alle buitenruimtes. 

Als de rondleiding er op zit, mogen we gewoon zelf overal rondlopen en uiteindelijk teruglopen naar het bezoekerscentrum, wat we dan ook doen. We maken nog wat foto's, ook van anderen en anderen van ons en gaan dus terug. Wat praatjes hier en daar... Erg leuk om hier geweest te zijn.

We gaan op weg naar ons hotel; 40 km drukke snelweg rijden. Echt stressen... Dat zal de komende dagen niet anders zijn, vrees ik. Het hotel staat is prima, behalve dat de airco niet uit kan. 

(Ik had graag ook wat andere foto's laten zien, maar helaas, net als gisteren, willen niet alle foto's van de telefoon af komen...)

Dag 25: Natchitoches (2)

Eens lekker vroeg ingecheckt bij het hotel van vandaag. Erg mooi hotel en erg mooie kamer. Ziet er keurig uit. Ik denk dat het nog niet zo lang gerenoveerd is en veranderd naar een andere naam. Niet het mooiste wat we ooit gehad hebben, maar wel de mooiste van deze vakantie.

Maar eerst maar terug naar vanmorgen. Heb me behoorlijk gestoord aan het feit dat de kosten van het hotel waar we zaten twee keer in rekening is gebracht. Op hoge poten, nog voor het ontbijt, eerst maar eens verhaal gaan halen. Blijkt het om een borg te gaan van hetzelfde bedrag als het tarief voor de kamer. Kijk, je weet dat je dat wel eens kan hebben. Maar dat ze daar niets van zeggen? Bizar! Het is al met al een vaag verhaal wat ze opdiste. Uiteindelijk bij uitchecken heb ik gevraagd of ze onze kamer even wilde komen controleren op beschadiging of roken. Maar dat hoefde niet. Ik vroeg waarom ze dan mijn geld terug ging geven, zonder controleren. Wat heeft die hele borg dan voor zin? Ja, dat wist ze ook niet. Het systeem doet dat gewoon... Tja, ik kon er werkelijk niets mee. Nu drie weken wachten tot de evt. reservering weer van de creditkaart rekening verdwijnt, of dat het toch om een gewone dubbele afschrijving gaat. Dan moest ik de bank maar bellen, zei ze... Gefrustreerd op pad gegaan dus.

We rijden 30 km terug naar het zuiden. Magnolia Plantation, dat we gisteren ongemerkt voorbij gereden waren willen we toch nog gaan bekijken. Helaas begint het onderweg wat te regenen. Ook deze plantage heeft een aantal gebouwen. Het plantagewoning is echter bijna niet gemeubileerd.  

Als we in het woonhuis zijn, breekt er precies een grote onweersbui los. Gelukkig zitten we binnen en kunnen we zelfs een film bekijken van een half uur. Deze toont beelden van hoe de familie daar woonde in de '40er jaren. Een interview met een bewoner van die tijd en de kleinzoon daarvan.

We zijn een beetje in verwarring door het huis, want het lijkt niet op de plantagewoning van de foto's. Nu ik dit schrijf en de folder nog eens goed bekijk, zie ik dat dit dus de opzichterswoning is en dat de plantagewoning op het terrein er naast staat, dat privébezit is en niet toegankelijk...

Als we eenmaal het huis weer uitlopen, stopt ook de regen en hebben we alleen nog te maken met de wind. Er zijn hier ook veel meer slavenhuisjes dan op die andere plantage, waarvan er een gemeubileerd te zien is. Ook is er een zgn. 'gin'. Hier werd vroeger de katoen ontdaan van zaden en samengeperst tot balen. De winkel is er ook met iets minder voorraad. Een smederij waar we niet geweest zijn. We slaan die over, want het gras is hoog en nat.

We gaan nu terug naar Natchitoches, waar in het centrum Fort St. Jean Baptiste is. Het fort is eigenlijk een replica uit 1979 van het 18e eeuwse fort een eindje verderop. Er zijn veel technieken uit die tijd gebruikt. Er kan een film bekeken worden en een museum. Dat het een replica betreft, komen we pas later achter. Tijdens het rondlopen hadden we het nog niet in de gaten. Je voelt je dan toch we een beetje bij de neus genomen... Maar goed, het is interessant om te zien hoe het vroeger allemaal aan toe ging. Met een uur zijn we daar dan toch wel mee klaar.

We rijden nog even naar de rivieroever in het centrum. Eten wat en en kijken een tijdje uit over de rivier. We besluiten dan om ons hotel van vanavond op te zoeken. Met de snelweg zijn we er in ruim een uur maar wij besluiten om via een lokale route te rijden en doen er ongeveer anderhalf uur over. Mooie route trouwens. Veel bos en wat moeras en af en toe een dorpje met allemaal oude meuk. En dan bedoel ik niet het mooie spul, maar echt afbraak en zo. Er is best veel armoede.