Eens lekker vroeg ingecheckt bij het hotel van vandaag. Erg mooi hotel en erg mooie kamer. Ziet er keurig uit. Ik denk dat het nog niet zo lang gerenoveerd is en veranderd naar een andere naam. Niet het mooiste wat we ooit gehad hebben, maar wel de mooiste van deze vakantie.
Maar eerst maar terug naar vanmorgen. Heb me behoorlijk gestoord aan het feit dat de kosten van het hotel waar we zaten twee keer in rekening is gebracht. Op hoge poten, nog voor het ontbijt, eerst maar eens verhaal gaan halen. Blijkt het om een borg te gaan van hetzelfde bedrag als het tarief voor de kamer. Kijk, je weet dat je dat wel eens kan hebben. Maar dat ze daar niets van zeggen? Bizar! Het is al met al een vaag verhaal wat ze opdiste. Uiteindelijk bij uitchecken heb ik gevraagd of ze onze kamer even wilde komen controleren op beschadiging of roken. Maar dat hoefde niet. Ik vroeg waarom ze dan mijn geld terug ging geven, zonder controleren. Wat heeft die hele borg dan voor zin? Ja, dat wist ze ook niet. Het systeem doet dat gewoon... Tja, ik kon er werkelijk niets mee. Nu drie weken wachten tot de evt. reservering weer van de creditkaart rekening verdwijnt, of dat het toch om een gewone dubbele afschrijving gaat. Dan moest ik de bank maar bellen, zei ze... Gefrustreerd op pad gegaan dus.
We rijden 30 km terug naar het zuiden. Magnolia Plantation, dat we gisteren ongemerkt voorbij gereden waren willen we toch nog gaan bekijken. Helaas begint het onderweg wat te regenen. Ook deze plantage heeft een aantal gebouwen. Het plantagewoning is echter bijna niet gemeubileerd.
Als we in het woonhuis zijn, breekt er precies een grote onweersbui los. Gelukkig zitten we binnen en kunnen we zelfs een film bekijken van een half uur. Deze toont beelden van hoe de familie daar woonde in de '40er jaren. Een interview met een bewoner van die tijd en de kleinzoon daarvan.
We zijn een beetje in verwarring door het huis, want het lijkt niet op de plantagewoning van de foto's. Nu ik dit schrijf en de folder nog eens goed bekijk, zie ik dat dit dus de opzichterswoning is en dat de plantagewoning op het terrein er naast staat, dat privébezit is en niet toegankelijk...
Als we eenmaal het huis weer uitlopen, stopt ook de regen en hebben we alleen nog te maken met de wind. Er zijn hier ook veel meer slavenhuisjes dan op die andere plantage, waarvan er een gemeubileerd te zien is. Ook is er een zgn. 'gin'. Hier werd vroeger de katoen ontdaan van zaden en samengeperst tot balen. De winkel is er ook met iets minder voorraad. Een smederij waar we niet geweest zijn. We slaan die over, want het gras is hoog en nat.
We gaan nu terug naar Natchitoches, waar in het centrum Fort St. Jean Baptiste is. Het fort is eigenlijk een replica uit 1979 van het 18e eeuwse fort een eindje verderop. Er zijn veel technieken uit die tijd gebruikt. Er kan een film bekeken worden en een museum. Dat het een replica betreft, komen we pas later achter. Tijdens het rondlopen hadden we het nog niet in de gaten. Je voelt je dan toch we een beetje bij de neus genomen... Maar goed, het is interessant om te zien hoe het vroeger allemaal aan toe ging. Met een uur zijn we daar dan toch wel mee klaar.
We rijden nog even naar de rivieroever in het centrum. Eten wat en en kijken een tijdje uit over de rivier. We besluiten dan om ons hotel van vanavond op te zoeken. Met de snelweg zijn we er in ruim een uur maar wij besluiten om via een lokale route te rijden en doen er ongeveer anderhalf uur over. Mooie route trouwens. Veel bos en wat moeras en af en toe een dorpje met allemaal oude meuk. En dan bedoel ik niet het mooie spul, maar echt afbraak en zo. Er is best veel armoede.
