Vanmorgen maakte het hotel een foutje(?) door ons opnieuw de kosten voor de afgelopen nacht te rekenen. Lijkt veel mis te gaan hier. Ik had het hotel al in het voren betaald via Booking, dus dat was niet de bedoeling. Gelukkig had ik het direct in de gaten en er moest iemand bij komen om de boel weer recht te trekken. Als het goed is wordt het bedrag op de credit card teruggestort, plus ook nog de $ 50.00 borg die berekend was. Zo'n onzin, die borg... Ze kunnen dan geld achter houden, mocht je iets beschadigd hebben in het hotel. Maar een controle daarop krijg je niet en de borg wordt automatisch bij uitchecken weer teruggestort, ofwel de reservering daarvan ingetrokken. Ben dus benieuwd, of we de borg nu dubbel terug krijgen. Dat hebben we ooit wel eens eerder gehad namelijk.
Helaas stappen we deze keer met stromende regen in de auto. Het zal ook de hele dag blijven regenen en regelmatig is daarbij ook nog eens onweer. Er staat geen wandeling of echte buitenactiviteit gepland, dus veel hinder zullen we er niet van ondervinden.
We rijden 10 km naar Avery Island. Daar staat de enige Tabasco-fabriek die de wereld rijk is. Het is al sinds 1816 een familiebedrijf en wordt naar 180 landen geëxporteerd. Waarschijnlijk was het bij ons een van de eerste smaakmakers op sausgebied geweest. Wie kent niet die kleine flesjes met die hete saus? Tegenwoordig zijn ze er in verschillende soorten en sterktes.
De ticket voor een rondgang door het museum en de fabriek in combinatie met de Jungle Gardens wordt ons voor de helft van de prijs aangeboden, daar we niets hebben aan de tuinen vandaag. Dus we betalen in totaal nu $ 15.00 voor de toegang. We kunnen daarna beginnen in het museum. Ze vertellen d.m.v. korte filmpjes, documentatie en artikelen daar alles over de geschiedenis en de rol die Tabasco heeft gespeeld in diverse reclames, films en andere tv programma's.
Dan word je doorgeleid naar een kas met verschillende soorten pepers en de grote hal waar vaten met peperpulp opgeslagen liggen. De pulp moet nl. 3 jaar in eiken vaten 'rijpen'.
Dan moeten we helemaal naar voren lopen naar het begin van het gebouw, waar we van bovenaf kunnen zien waar de pulp vermengd wordt met azijn en 2-3 weken daar weer moet staan. We gaan weer naar buiten en komen in hal waar de bottellijnen zijn; niet volle flesjes eruit worden gehaald, etiketten worden geplakt en de flesjes in doosjes worden gedaan. Daarna wordt er weer in een apart gedeelte uitgelegd over de bodem van het eiland die bestaat uit verschillende lagen zout. Hierop groeien de plantjes en wordt ook zout gewonnen.
Tenslotte kom je in een gedeelte met een paar grote verschillende flessen Tabasco en een grote wereldkaart met daarop aangegeven welke landen de grootste 'fans' zijn. Best interessant allemaal en heel leuk om te zien.
Toch zijn er gedeeltes waar je als buitenstaander niet kunt komen. Heb dus eigenlijk niet gezien waar de pepers tot pulp geperst worden.
Uiteindelijk gaan we nog even naar de winkel. Allerhande artikelen met de merknaam erop worden hier verkocht. Van flesjes Tabasco tot babyrompers. Je kunt het zo gek niet bedenken. Dat is niet aan ons besteed. We lopen nog wel even naar het gedeelte waar je gratis de verschillende soorten kunt proeven. Dat loopt op van mild tot zeer pittig. Ik probeer er enkele, waaronder ook de allerlaatste. Nou, ik houd best van pittig, maar dit is echt te gek. De medewerkster die dit gebeuren begeleid, geeft me een schep honing om de mond af te blussen..
Als we dit gehad hebben, proberen we de Bayou Teche National Scenic Byway te volgen die naar het oosten gaat en bijna bij New Orleans zal uitkomen. Helaas is het maandag en lang niet alles langs de route is open. Maar we hebben geluk bij Konriko Rice Mill. De oudste rijstmolen van de VS nog steeds in gebruik, opgericht in 1914. Voor $ 4.00 per persoon kopen we een kaartje in de winkel daarvan en krijgen dan een film van 20 minuten voorgeschoteld met een rondleiding. Het gebouw van de rijstmolen is naast de winkel en samen met nog een andere toerist lopen we daar naar toe. Het gebouw ziet er nog net zo uit als vroeger en dat is te zien. Echt leuk. En datzelfde geldt ook voor de binnenkant en de aanwezige apparatuur. Het wordt nog maar eens in de week gebruikt, omdat, steeds als ze er mee werken er wel iets kapot gaat en het soms lastig repareren is. Van de uitleg van alles krijg ik niet alles mee. De gids heeft een behoorlijk Acadian accent en zegt dat zelfs Google Translate haar niet verstaat. Dus, ik laat het er maar bij en knik als ik denk dat het gepast is... Ondertussen is het leuk foto's maken van al die oude meuk, vooral voor Johan...
Het is al bijna 13:30 uur als we weer in de auto stappen en we moeten nog best een heel eind. Besluiten om eerst nog een stuk byway te doen, rijden zelfs nog een keer helemaal terug naar Sorrel voor een historische brug, waarvan we dachten dat die dichterbij zou zijn. Zetten dan koers naar het Historic District van Franklin. Ja, die ziet er wel leuk uit, maar het weer nodigt niet uit om rond te lopen.
We merken ook dat het allemaal best tijd kost en gaan vanaf hier de snelweg op, om er bij Morgan City toch nog weer af te gaan. Een Petroleum museum op een voormalig booreiland. Dat lijkt mij wel heel erg leuk. Als we het eindelijk gevonden hebben, via een 'dure' buurt, blijkt dat de rondleidingen alleen om 10:00 en 14:00 uur zijn. We zijn een uur te laat dus. We rijden de 'dure' buurt weer uit met nu een schoolbus voor ons die op elke straathoek kinderen gaat uitladen. Regel hier is, dat je op zo'n moment niet de bus voorbij mag rijden. Dus dat treft even niet.
Uiteindelijk rijden we de snelweg uit en komen aan bij ons hotel aan de zuidkant van New Orleans, waar we voor 3 nachten onze intrek hebben genomen.