Een afwisselend dagje hebben we achter de rug. Na het ontbijt, wat voor een Super 8 bovengemiddeld was, reden we eerst naar Enchanted Rock State Natural Area ten noorden van Fredericksburg. Een ritje van ongeveer 25 minuten. Ik had voor dit park van tevoren gereserveerd. Dat wordt nl. sterk aanbevolen.
Enchanted Rock is een kale rots, in de vorm van een dome, die zomaar in het land 140 meter oprijst. Er zijn verschillende wandelroutes uitgezet en een daarvan gaat naar de top. Op sommige plekken behoorlijk stijl, maar goed te doen. Er wordt gezien dat het beklimmen van deze rots gelijk staat aan het beklimmen van een gebouw van 40 tot 50 verdiepingen. Deze route is gelijk ook de populairste en natuurlijk gaan wij er ook voor. Er zijn met rotsen wat traptreden aangelegd, maar voor het grootste gedeelte loop je toch wel gewoon tegen een kale schuine rots op, die je het beste schuin kunt bewandelen (zigzag).
Halverwege zit een man en een vrouw. De vrouw spreekt ons aan, ze zijn onvoorbereid aan deze wandeling begonnen zei ze en wijst op haar schoenen. Gewone sandalen heeft ze aan. Ze hebben ook geen water mee. Er volgt een leuk gesprek. Ze zijn moeder en zoon, zij 77 en hij 53 jaar oud. En hij heeft haar meegenomen op deze trip omdat ze hier nog nooit geweest is. Haar man zit gewoon thuis in Tulsa. Ik wil haar een van onze flessen water geven; we hebben er toch vier bij ons. Ze zegt, dat ze die niet wil aannemen. Maar ik dring aan en ze accepteert hem. De zon schijnt dan wel niet, maar het is vochtig weer en met dat klimmen ga je toch zweten. De zoon vertelt dat hij de Nederlandse Gabber muziek zo kan waarderen. Ik vertel hem over onze bijdrage aan het songfestival dit jaar. En in een mum van tijd heb ik 'Europapa' op de telefoon voor hem gevonden. Hij vindt het erg 'catchy'!
Wij genieten enorm van deze bijzondere wandeling. Op de top hebben we uitzicht, maar vanwege de bewolking is het minder dan gehoopt. Toch zijn we blij met de bewolking, want in de zon lijkt ons deze wandeling nauwelijks mogelijk. Bovenop de rots zijn zogenaamde 'vernal pools'. Eilandjes met vegetatie. De graniet is daar van een andere samenstelling en door de verwering en water groeien er allemaal plantjes, dat ook weer dieren aantrekt. Wat een mooi gezicht!
Een Amerikaans drietal spreekt ons aan. Ze zien dat we van elkaar een foto nemen en vragen of ze er eentje van ons samen zullen maken. Nou, graag natuurlijk! En zoals dat dan altijd gaat, raken we in gesprek. Waar komen we vandaan, etc. Uit Nederland? Daar gaan de twee mannen in dit gezelschap in september naar toe, als onderdeel van de liberation route. Ik vraag of ze dan soms eindigen in Arnhem? En dat klopt, waarop ik dan weer antwoord dat we daar dichtbij wonen, waarna daar weer een heel gesprek over volgt. Zo leuk altijd, die spontane gesprekken. Je wordt ook zo vaak aangesproken. Amerikanen zijn daar heel erg goed in.
Na een tijdje boven rond gelopen te hebben, zetten we de daling weer in. We zien ondertussen dat de moeder en zoon ook de top hebben gehaald en eenmaal beneden zegt ze dat onze fles water haar gered heeft...!!
We maken beneden nog een klein ommetje langs de voet van de rots en keren terug naar de auto.
We gaan op zoek naar de Willow City Loop Road. Een route van 13 mijl over privéterreinen met bloeiende blue bonnets. Deze route is erg populair tijdens het piekmoment van de bloei van deze bloem. Hele velden blauwe bloemetjes zijn te zien. De achtergrondfoto van deze weblog toont daar een voorbeeld van. Jammer voor ons, de piek is al geweest. Vanwege de zachte winter en veel regen is die vroeger dan normaal. Ik had dat weken geleden al meegekregen en hoopte dat ze er toch nog zouden staan. Maar dat is dus niet zo. Hoewel, op sommige plaatsen, direct langs de weg bijvoorbeeld staan er nog restanten. Enfin, al met al wil dat niet zeggen, dat we deze route nu voor niets rijden. Andere bloemen hebben hun plaats ingenomen. En we genieten toch van prachtige bloemenvelden in allerlei kleuren. Eigenlijk zie je deze zelfde bloemen overal in de omgeving in de bermen. Niet alleen in deze omgeving, maar ook op veel ander plekken in Texas (tot nu toe). Het is een lust voor het oog en niet goed op foto weer te geven.
Als de route achter de rug is, zetten we koers naar Luckenbach. Hier stap je terug in de tijd, een store/postkantoor, ware house, saloon en dance hall. Er is elke dag live muziek. We schuiven aan en genieten van country muziek, maar ook jaren '60/'70. Een aantal zangers/gitaristen geven om de beurt hun beste performance en soms sluit de ander er bij aan. Het is een open podium. Naast de gecontracteerde zangers, mag eenieder daar ook met zijn gitaar gaan zitten.
Erg leuk en we doen 5 dollar in de fooienpot, waarna van een van hen de vraag komt, waar we vandaan komen. Hij was wel eens in Valkenburg geweest, zei hij... :)
Ruim een half uur blijven we hier zitten en vinden het dan wel genoeg. Als we dan bij de auto staan, komt ook net een van de muzikanten met zijn vrouw eraan. Wij waren het toch die uit Nederland kwamen? Ze waren ook wel eens in Nederland geweest. Een dagje in Amsterdam, toen ze moesten overstapen op Schiphol. En natuurlijk weer de vraag waar wij in Texas verblijven, waarna zich weer een heel gesprek ontvouwt... Nogmaals, blijft leuk!
We rijden dan terug naar Fredericksburg omdat we nog wat winkeltjes willen bekijken. Dat gingen we gisteravond al doen, maar toen gingen de winkels net sluiten. Fredericksburg is erg toeristisch en ook Duits van oorsprong. Dat is nog aan veel dingen te merken. De opschriften, de wijn en de menukaart vooral. We lopen wat heen en weer. Echte souvenirwinkels zijn het niet, maar vooral kleding en luxe artikelen. Overal ruikt het naar sterke zeepartikelen. Ik ben het al gauw zat en bovendien is het behoorlijk warm geworden. Tijd om onze hotelkamer op te zoeken!
